Elke donderdagmiddag tussen 12.30 en 14.00 uur is Seyfettin op het AZC. Er komt een wisselende groep mensen op af, die in grootte varieert van zo’n 5 tot 12 mensen. Sommigen hebben nog nooit tafeltennis gespeeld, terwijl anderen al behoorlijk gevorderd zijn. “Er is maar één echte tafeltennistafel, verder gebruiken we gewone tafels, en daarom rouleren we. Ik probeer ook steeds met iedereen even te spelen. Met de ervaren spelers speel ik soms een wedstrijd. De beginners wil ik graag enthousiast maken voor het spel en hen de basistechnieken bijbrengen.” Aan het begin van de les begroet Seyfettin iedereen en vraagt naar hun naam. “Ik vraag ook uit welk land ze afkomstig zijn en natuurlijk welke taal ze spreken. Ik communiceer in het Turks, Koerdisch en Nederlands met hen.” De meeste vluchtelingen die komen tafeltennissen, gaan naar het taalcafé om Nederlands te leren. “Ze vragen me naar woorden die ze niet kennen in het Nederlands. Het maakt me erg blij om hun inspanningen te zien. Ik denk dat vluchtelingen door sportactiviteiten gemakkelijker communiceren met Nederlanders en dat het hen helpt om beter te integreren in de Nederlandse cultuur en het sociale leven."
Seyfettin geeft graag complimenten en hij merkt dat mensen daarop reageren en dan graag nog eens terugkomen. Er zijn twee mannen die er altijd bij zijn. “Als ik op donderdagmiddag bij het AZC kom, staan ze al beneden op mij te wachten bij de portier. Als ik te laat zou zijn, zou ik me schuldig voelen.” Hun enthousiasme is voor hem een echte drijfveer.
Seyfettin heeft nog veel meer plannen voor activiteiten op het AZC. Hij merkt dat veel bewoners op het AZC wel zouden willen voetballen. Ook volleybal lijkt bij meerdere mensen in trek te zijn. “Ik weet dat niet alles op korte termijn te realiseren is. Maar ik hoop dat ik een bijdrage kan leveren aan het opstarten van meer sportieve activiteiten.”
Ook voor zijn eigen toekomst heeft Seyfettin plannen. Zijn betrokkenheid bij de bewoners van het AZC is zó groot dat hij graag als woonbegeleider op een AZC zou willen werken.
Tekst: Gesina van der Veen